شعر « آزار » اثر سیمین بهبهانی:
یا رب مرا یاری بده ، تا سخت آزارش کنم
هجرش دهم ، زجرش دهم ، خوارش کنم ، زارش کنم
از بوسه های آتشین ، وز خنده های دلنشین
صد شعله در جانش زنم ، صد فتنه در کارش کنم
در پیش چشمش ساغری ، گیرم ز دست دلبری
از رشک آزارش دهم ، وز غصه بیمارش کنم
بندی به پایش افکنم ، گویم خداوندش منم
چون بنده در سودای زر ، کالای بازارش کنم
گوید میفزا قهر خود ، گویم بخواهم مهر خود
گوید که کمتر کن جفا ، گویم که بسیارش کنم
هر شامگه در خانه ای ، چابکتر از پروانه ای
رقصم بر بیگانه ای ، وز خویش بیزارش کنم
چون بینم آن شیدای من ، فارغ شد از احوال من
منزل کنم در کوی او ، باشد که دیدارش کنم
جواب ابراهیم صهبا به سیمین بهبهانی :
یارت شوم ، یارت شوم ، هر چند آزارم کنی
نازت کشم ، نازت کشم ، گر در جهان خوارم کنی
بر من پسندی گر منم ، دل را نسازم غرق غم
باشد شفا بخش دلم ، کز عشق بیمارم کنی
گر رانیم از کوی خود ، ور باز خوانی سوی خود
با قهر و مهرت خوشدلم کز عشق بیمارم کنی
من طایر پر بسته ام ، در کنج غم بنشسته ام
من گر قفس بشکسته ام ، تا خود گرفتارم کنی
من عاشق دلداده ام ، بهر بلا آماده ام
یار من دلداده شو ، تا با بلا یارم کنی
ما را چو کردی امتحان ، ناچار گردی مهربان
رحم آخر ای آرام جان ، بر این دل زارم کنی
گر حال دشنامم دهی ، روز دگر جانم دهی
کامم دهی ، کامم دهی ، الطاف بسیارم کنی
جواب سیمین بهبهانی به ابراهیم صهبا :
گفتی شفا بخشم تو را ، وز عشق بیمارت کنم
یعنی به خود دشمن شوم ، با خویشتن یارت کنم؟
گفتی که دلدارت شوم ، شمع شب تارت شوم
خوابی مبارک دیده ای ، ترسم که بیدارت کنم
جواب ابراهیم صهبا به سیمین بهبهانی:
دیگر اگر عریان شوی ، چون شاخه ای لرزان شوی
در اشکها غلتان شوی ، دیگر نمی خواهم تو را
گر باز هم یارم شوی ، شمع شب تارم شوی
شادان ز دیدارم شوی ، دیگر نمی خواهم تو را
گر محرم رازم شوی ، بشکسته چون سازم شوی
تنها گل نازم شوی ، دیگر نمی خواهم تو را
گر باز گردی از خطا ، دنبالم آیی هر کجا
ای سنگدل ، ای بی وفا ، دیگر نمی خواهم تو را
جواب رند تبریزی به سیمین بهبهانی و ابراهیم صهبا :
صهبای من زیبای من ، سیمین تو را دلدار نیست
وز شعر او غمگین مشو ، کو در جهان بیدار نیست
گر عاشق و دلداده ای ، فارغ شو از عشقی چنین
کان یار شهر آشوب تو ، در عالم هشیار نیست
صهبای من غمگین مشو ، عشق از سر خود وارهان
کاندر سرای بی کسان ، سیمین تو را غمخوار نیست
سیمین تو را گویم سخن ، کاتش به دلها می زنی
دل را شکستن راحت و زیبنده ی اشعار نیست
با عشوه گردانی سخن ، هم فتنه در عالم کنی
بی پرده می گویم تو را ، این خود مگر آزار نیست؟
دشمن به جان خود شدی ، کز عشق او لرزان شدی
زیرا که عشقی اینچنین ، سودای هر بازار نیست
صهبا بیا میخانه ام ، گر راند از کوی وصال
چون رند تبریزی دلش ، بیگانه ی خمار نیست
این روزها به یاد توام جور دیگری
یک جور شاعرانه، یک جور بهتری
عشقی نشسته است به جان شکفته ام
اصلاً نمی شود که از این عشق بگذری
.......................................................................................................
هر چند که ممکن است نابود شوم
من خاک شوم، آب شوم، دود شوم
هر چند که عاشقی ندارد مرزی
من آمده‌ام تا به تو محدود شوم
..........................................................................................................
در پای سمند عشق زانو زده ام
بر بام بلند عشق کوکو زده ام
چون با دل و دیده ام تبانی کردم
پس منطق و عقل را به یک سو زده ام
.......................................................................................................
جز من اگرت عاشق شیداست بگو
ور میل دلت به جانب ماست بگو
ور هیچ مرا در دل تو جاست بگو
گر هست بگو نیست بگو راست بگو
.........................................................................................................
آری میشود دل خوش بود ، به تمنای نگاهی به بلندای وفایی آیا ؟
میشود بود و نبود
میشود رفت و بماند ؟
میشود گفت و سرود و خندید ؟
میشیود تنها بود ؟
میشود رسوا بود ؟
میشود زیبا بود ؟
میشود رویا بود ؟
میشود بی ما بود ؟
میشود آیا در این تنهایی تنها کمی تنها بود ؟
میشود آیا در این بی یاوری بی همزبانی میشود آیا کمی انسان بود ؟
میشود آیا مرد ؟
میشود در پس گرد و غبار زندگی فراموش کنی رویایت ؟
میشود زیست به امید تباهی میشود مرد به امید رهایی از خود ؟
میشو آری ......./
ولی روزی که در ان بشود فراموش کنی آنچه که بودی نیست نیست
آنچه که کردی نیست نیست
نتوان بر گذر ذهن خیال ابدی چهره روشن و گلگون فراموشی کشید
نتوانی ببری از یادت که چه کردی و چه بودی
و چه گفتی . . . . . . . . . . . . . .
گفتمش:
«شیرین‌ترین آواز چیست؟»
چشم غمگینش به رویم خیره ماند، قطره قطره اشکش از مژگان چکید، لرزه افتادش به گیسوی بلند،
زیر لب، غمناک خواند:
«ناله‌ی زنجیر‌ها بر دست من!»
گفتمش:
«آنگه که از هم بگسلند...»
خنده‌ی تلخی به لب آورد و گفت:
«آرزویی دلکش است، اما دریغ!
بخت شورم ره بر این امید بست. وآن طلایی زورق خورشید را صخره‌های ساحل مغرب شکست!...»
من به خود لرزیدم از دردی که تلخ در دل من با دل او می‌گریست.
گفتمش: «بنگر، در این دریای کور چشم هر اختر چراغ زورقی‌است!»
سر به سوی آسمان برداشت، گفت: «چشم هر اختر چراغ زورقی‌است لیکن این شب نیز دریایی‌است ژرف. ای دریغا شب روان! کز نیمه راه می‌کشد افسون شب در خوابشان...»
گفتمش: «فانوس ما می‌دهد از چشم بیداری نشان...»
گفت: «اما، در شبی این‌گونه گنگ هیچ آوایی نمی‌آید به گوش...»
گفتمش: «اما دل من می‌تپد. گوش کن، اینک صدای پای دوست!»
گفت: «ای افسوس، در این دام مرگ باز صید تازه‌ای را می‌برند، این صدای پای اوست!...»
گریه‌ای افتاد در من بی امان.
در میان اشکها، پرسیدمش: «خوشترین لبخند چیست؟»
شعله‌ای در چشم تاریکش شکفت، جوش خون در گونه‌اش آتش فشاند،
گفت: «لبخندی که عشق سر‌بلند وقت مردن بر لب مردان نشاند.»
تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب
بدین سان خواب ها را با تو زیبا می کنم هر شب
تبی این گاه را چون کوه سنگین می کند آنگاه
چه آتش ها که در این کوه برپا می کنم هر شب
تماشایی است پیچ و تاب آتش ها .... خوشا بر من
که پیچ و تاب آتش را تماشا می کنم هر شب
مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست
چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب
چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو
که این یخ کرده را از بی کسی ها می کنم هرشب
تمام سایه ها را می کشم بر روزن مهتاب
حضورم را ز چشم شهر حاشا می کنم هر شب
دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب
کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟
که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب